Соғыстан кейінгі дүниенің бәрі қат, жетіспей жатқан заманда сәбилерге ойыншық сатып әперу деген мәселе орындалмақ түгіл ойға алынбайтын да еді. Солай дегенмен де жақсы көретін ұл-қыздарына әке-шешесі, немерелеріне ата-әжесі қолдан қуыршақ, батпырауық, зырылдауық дегендей жоқтан бар жасап, ойын балаларын ойыншықсыз қалдырмайтын. Әкесі атты әскер-кавалерияда борышын өтеп, бейбіт өмірде атбегілікпен айналысқаны, атын баптап ұстап үлкен-кіші жарыстардан қалмайтындығы бәйге кері атын күтіп, жем-суын бермей тыншымайтын қасиеті Қайырбекке де дарыған болу керек. Жасы төртке толар-толмастан жуас сауын биені кешке тұсап келуге, ертеңгісін тұсауын…

Қазақтың ұлы Абайы: «Туғанда дүние есігін ашады өлең, Өлеңмен жер қойнына кірер денең...» – деп өлеңнің адам өміріндегі, қазақ тұрмыс салтындағы орнын екі-ақ жолға сыйғызып берді. Өлең – сөздің патшасы, сөз сарасы, Қиыннан қиыстырар ер данасы. Тілге жеңіл, жүрекке жылы тиіп, Теп-тегіс жұмыр келсін айналасы – деп өлеңнің сөз өнеріндегі орнын сол өлеңнің төрт жолымен айқындады. Өнерге, оның ішінде өлеңге қазақтың қаншалықты жақын болғанын, бүгінгі күні сүйінсе де, күйінсе де өлеңге жүгінетінін халқымыздың «әу» деп, «мәу» деп өлең айтпағаны жоқ»…